De klassieker:
Een ietwat zurige update:
Een écht eigentijdse versie:
Respectievelijk Wim Sonneveld, Max van den Burg, Ernst van der Pasch.
Om ter saaist op Facebook
Laatste reacties:
Druk bezocht afgelopen dagen:
Abonneren via RSS
Vinden ons saai:- Er is een fout opgetreden. De feed is waarschijnlijk uit de lucht. Probeer later opnieuw.
Archief
- augustus 2014
- juni 2014
- februari 2014
- januari 2014
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013
- juli 2013
- juni 2013
- mei 2013
- maart 2013
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
- juni 2010
- mei 2010
- april 2010
- maart 2010
- februari 2010
- januari 2010
- december 2009
- november 2009
- oktober 2009
- september 2009
- augustus 2009
- juli 2009
- juni 2009
- mei 2009
- april 2009
- maart 2009
- februari 2009
- januari 2009
- december 2008
- november 2008
- oktober 2008
- september 2008
- augustus 2008
- juli 2008
- juni 2008
- mei 2008
- april 2008
- maart 2008
- februari 2008
- januari 2008
- december 2007
- november 2007
- oktober 2007
- september 2007
- augustus 2007
- juli 2007
- juni 2007
- mei 2007
- april 2007
- maart 2007
- februari 2007
- januari 2007
- december 2006
- november 2006
- oktober 2006
- september 2006
- augustus 2006
- juli 2006
- juni 2006
- mei 2006
- april 2006
- maart 2006
- februari 2006
- januari 2006
- december 2005
- november 2005
Blog Stats
- 618.142 keer bekeken
Eigenlijk is het orgineel van Jean Ferrat, de franstalige klassieker “Pour que la montagne est belle.”
En ja, nostalgie was vroeger veel beter.
http://www.ardixiv.be/2007/12/01/pourtant-que-la-montagne-est-belle/
Leuke aanvulling, bedankt!
Tsja, als je iets denkt over kunst te willen zeggen…… je moet niet bang moet zijn voor een beetje zuur als je een tijdgeest wilt pakken. We kunnen allemaal sentimenteel zijn op z’n tijd, maar echte kunst gaat ergens over, is een aanklacht of een lofrede en alles er tussen in is van generlei waarde of gemakkelijk inwisselbaar en zal dan ook een blijvende indruk maken. Ernst van der Pasch maakt in mijn ogen vaak nummers die niet echt helemaal ergens over gaan (behalve over zijn eigen aanwezigheid op het cabaretpodium). Een soort “cliche-cabaret”. Oftewel: Cabaret om het Cabaret. “Kijk mama, ik doe aan cabaret!”. Een beetje ijdel misschien. Ik val gewoon snel in slaap van sentimentele burgelijkheid. Geef mij maar de versie van Wim Sonneveld! (alhoewel die niet zelf zijn teksten schreef…) Doe het dan zelf!!