Nederlanders en schaatsen. Ik ben opgegroeid in een waterrijk poldergebied, waar een uitgebreid netwerk van vaarten, vlieten en sloten vroeger de transport-infrastructuur verschafte die landbouwgebieden, dorpen en steden met elkaar verbond. Schaatsen in de winter (op noren natuurlijk, ijshockeyschaatsen zijn voor krabbelaars!) is er deel van de cultuur, met initiatierites zoals het op de schaats ver weg gaan halen en heel thuisbrengen van speciale koekjes.
Mijn Vlaams lief zal het daarom wel nooit begrijpen, getuige onderstaand fragment uit een gtalk-conversatie van afgelopen donderdag:
(ik stuurde P een paar links door met informatie over de ijssituatie in de buurt)
P: en wat moet ik daar nu allemaal mee doen? pfff, heb niet eens schaatsen
en je zal het zien, bij elk belachelijk klein beschaatsbaar stukje zullen er direct duizenden hysterische hollanders staan aanschuiven…
Hidh: Waaaaat??? Geen schaatsen??? Wie heeft er nu geen schaatsen?! Straks ga je me nog vertellen dat je ook geen fiets hebt!
Daarom ging ik zaterdagochtend maar alleen. De zon scheen en de bomen waren bedekt met rijp, wat het landschap een feeëriek aanzien gaf.
En het ijs? Dat was perfect, glad en zonder scheuren. Wel nog een beetje dun, want hier en daar kon ik zien dat er iemand was doorgezakt (dat gebeurde vandaag nog op meer plekken).
Genieten dus, ondanks een bijna-botsing door onoplettendheid wegens het filmen:
Hoor hoe glad het ijs is (afgezien van wat hobbels onder de brug):
Nog een filmpje zonder geluid maar met hogere resolutie, gemaakt met mijn fotocamera in plaats van mijn gsm:
U doet uw blognaam eer aan. Dit is inderdaad oersaai!
Was getekend
Lol.
Lap, de helft van ons lezerspubliek kwijt 😛
We hebben dan ook een blog voor voor 50-plussers.